17 April

Stukje info.

Langs de ruige berghellingen van de Aubrac

Aubrac is een middelgebergte (1000 tot 1400 m hoog) van vulkanische oorsprong en maakt deel uit van het Centraal Massief. Ongeveer 300 miljoen jaar geleden werd dit gebergte in het Carboon- en Permtijdperk gevormd. Nadien werd het herhaaldelijk dooreen geschud tot het zijn huidige vorm aannam. Het Centraal Massief kent vele uitlopers en één daarvan is het Aubracgebergte. Het is een nogal ruw landschap waar weiden, bossen, maar ook rotspartijen elkaar afwisselen. De winters zijn er hard en sneeuwrijk. Regen, mist en een stevige bries kunnen er vanaf het vroege voorjaar tot eind mei voor komen. Het relatief zachte lenteweer komt pas in juni, maar ook dan is fris weer niet uitgesloten. Langs de eenzame hoogten van de Aubrac zul je maar weinig mensen ontmoeten. Bij de start al kom je eerder langs afgelegen gehuchten en eenzame boerderijen. Pas later op je tocht zul je wat meer comfort vinden in enkele kleinere stadjes.

De Romeinen kenden de ondoordringbare hoogten van de Aubrac al. Hun heirweg de Via Agrippa die van Toulouse naar Lyon liep, kwam rakelings langs het Aubracplateau. Ook de middeleeuwse pelgrims uit de 11 de en 12de eeuw kenden de onbetrouwbare Aubrac-hoogte maar al te goed. Onderweg naar het verre Santiago de Compostela (GR65) in Spanje vertrokken zij al vroeg in de lente in de stad Le Puy en Velay om via Conques, Cahors en Moissac de Pyreneeën te bereiken. Zijn bekendheid dankt Aubrac aan de Vlaamse edelman Adalardus, burggraaf van Vlaanderen. Die stichtte er in 1120 een hospice waar vermoeide pel­grims en andere passanten onderdak konden vinden.

Burons et buronniers
Menselijke activiteiten zijn hier eerder schaars en beperken zich tot veeteelt en het aanmaken van regionale kaassoorten. Plaats van handeling is meestal de 'buron'. Het is een soort werkhoeve, half weggedoken in de plooien van het bergachtig landschap. Je vindt ze ook terug op de topografische kaarten. Midden in de weide omringd door enkele schaarse bomen staat soms een laag stenen gebouw met afhangend dak. Als bouwmaterialen gebruikt men de grote, ruwe stenen uit de streek. Het interieur is erg sober gehouden. De grote binnenruimte met open haard is tegelijk zit, eet en werkruimte. Achteraan in het gebouw is er een houten optrekje dat moet dienen als slaapplaats.

In de kleinere aanpalende gebouwen wordt het zieke vee en het gereedschap ondergebracht. Tijdens de zomermaanden als het vee in de hoger gelegen weiden graast, zullen de 'buronniers' hier hun werk verrichten. Een equipe of ploeg bestaat uit twee tot zes mensen en ieder heeft zijn eigen taak. Behalve het vee verzorgen, wordt er ook kaas gemaakt. De zogenaamde streekkazen Laguiole of Cantal worden hier geboren. Rasechte Buronhoeven zijn intussen schaars geworden.

Terwijl er in 1965 nog 61 burons actief waren, zijn het er nu nog siechts vijf. Wat wel gebleven is, is het stevige koeienras van de Aubrac. Je moet die beesten aan het werk zien om dit te begrijpen. Bij ons zijn koeien logge en moeizaam bewegende beesten, die je meewarig aankijken.

In de Aubrac is dit anders. Meestal blondbruin getint, voorzien van een fijne kop met harmonieuze horens kijken ze je met hun donkere ogen vastberaden aan. Het is een sterk ras en dit moet ook wel om in dit ruige bergland goede overlevingskansen te hebben. Overigens worden deze koeien niet gehouden omwille van de melkproductie - slechts een klein gedeelte wordt gebruikt voor de kaas productie - hun melk dient overwegend als voeding voor de opgroeiende kalveren.

25 Mei is een bijzondere dag voor de koeien en mensen van de Aubrac. Op die dag verlaten de kuddes hun winterkwartier en worden zij stoetsgewijs naar de hoger liggende weiden gebracht. Daar blijven zij dan, in weer en wind tot midden oktober.

Ook dit veebestand is de laatste jaren nogal uitgedund, maar stabiliseert zich nu op ca. 50.000 stuks.