18 April
Door: willem1952
Blijf op de hoogte en volg Willem
19 April 2011 | Frankrijk, Anost
18 April.
Heb de kaart gister s bekeken en de overnachtings mogelijkheden maar hier zijn ze helemaal kachele…... 45. / tot 65 euri voor allen ’n kamer en ontbijt ( nou ja ontbijt ) kun je het eigenlijk niet noemen brood, boter en jam of honing & dats- it… geen gekookt of gebakken eitje met spek of zo, dus ga ik de GR de GR laten en ’n beetje recht toe recht aan proberen te lopen.
De hoogste gegeven top is 704 mtr dus das ocq mooi , dus ’t word dus Planchez F-58 nog wat +/- 22 / 23 km asfalt happen en daar is ’n b&b voor ½ pension is avond eten kamer en ontbijt, dus dat is goed.
Beetje pech gite waar ik naar toe wilde is smaandags gesloten…. Beetje geluk de man waar ik aan vraag gaat richting volgende gite 10 km verder, kan 4 km mee, moest bij hem thuis eerst nog ’n stuk piza naar binnen werken voor ik aan de restand 6 kms mocht beginnen.
Nu ff pauze denk +/- 18.00 uur in Anost F-71… Te zijn ½ pension te duur maar ’t is niet anders ;-) dus 24 + 6 is 30 km ( zucht ) Nadat ik de piza had weggespoeld met druivensap maar weer aan de bak de laatste 6 km, dus ruim 2 uur moest namelijk over ’n topje van 742 mtr , maar ’t ging redelijk goed moet ik zeggen, ’t word steeds mooier dus das ocq leuk.
De kerk was open dus heb ik ff ’n kaarsje bij Maria opgestoken en ff aan jullie allemaal gedacht…
Morgen weer ’n schitterende dag denk ik, bijna allemaal GR 13 dus weinig asfalt happen, maar wel wat zwaarder 5 uur volgens ’t boekje maar voor mij zijn dat er denk ik 7 dus dat is ook mooi… Vandaag weer van alles voor op de bbq gezien ;-) ’n vosje weg zien schieten ( kan ook de monstre du Movan zijn …) wie zal ’t zeggen…
De gai Flamand doen hun naam hier eer aan, ’t is ’n herrie van heb ik jou daar… Verder is ‘t nog altijd, je raad het al PUUR genieten.
In Annost waar ik vannacht geslapen heb, heb ik in de kerk ’n aantal foto’s gemaakt oa van ’n sarcofaage van 2 personen dat zijn lees ik nu, Seigneur Jehans de Roussillon en zijn vrouw Isabeaul XII& XIII eeuw.
Langs de ruige berghellingen van de Aubrac
Aubrac is een middelgebergte (1000 tot 1400 m hoog) van vulkanische oorsprong en maakt deel uit van het Centraal Massief. Ongeveer 300 miljoen jaar geleden werd dit gebergte in het Carboon- en Permtijdperk gevormd. Nadien werd het herhaaldelijk dooreen geschud tot het zijn huidige vorm aannam. Het Centraal Massief kent vele uitlopers en één daarvan is het Aubracgebergte. Het is een nogal ruw landschap waar weiden, bossen, maar ook rotspartijen elkaar afwisselen. De winters zijn er hard en sneeuwrijk. Regen, mist en een stevige bries kunnen er vanaf het vroege voorjaar tot eind mei voor komen. Het relatief zachte lenteweer komt pas in juni, maar ook dan is fris weer niet uitgesloten. Langs de eenzame hoogten van de Aubrac zul je maar weinig mensen ontmoeten. Bij de start al kom je eerder langs afgelegen gehuchten en eenzame boerderijen. Pas later op je tocht zul je wat meer comfort vinden in enkele kleinere stadjes.
De Romeinen kenden de ondoordringbare hoogten van de Aubrac al. Hun heirweg de Via Agrippa die van Toulouse naar Lyon liep, kwam rakelings langs het Aubracplateau. Ook de middeleeuwse pelgrims uit de 11 de en 12de eeuw kenden de onbetrouwbare Aubrac-hoogte maar al te goed. Onderweg naar het verre Santiago de Compostela (GR65) in Spanje vertrokken zij al vroeg in de lente in de stad Le Puy en Velay om via Conques, Cahors en Moissac de Pyreneeën te bereiken. Zijn bekendheid dankt Aubrac aan de Vlaamse edelman Adalardus, burggraaf van Vlaanderen. Die stichtte er in 1120 een hospice waar vermoeide pelgrims en andere passanten onderdak konden vinden.
Burons et buronniers
Menselijke activiteiten zijn hier eerder schaars en beperken zich tot veeteelt en het aanmaken van regionale kaassoorten. Plaats van handeling is meestal de 'buron'. Het is een soort werkhoeve, half weggedoken in de plooien van het bergachtig landschap. Je vindt ze ook terug op de topografische kaarten. Midden in de weide omringd door enkele schaarse bomen staat soms een laag stenen gebouw met afhangend dak. Als bouwmaterialen gebruikt men de grote, ruwe stenen uit de streek. Het interieur is erg sober gehouden. De grote binnenruimte met open haard is tegelijk zit, eet en werkruimte. Achteraan in het gebouw is er een houten optrekje dat moet dienen als slaapplaats.
In de kleinere aanpalende gebouwen wordt het zieke vee en het gereedschap ondergebracht. Tijdens de zomermaanden als het vee in de hoger gelegen weiden graast, zullen de 'buronniers' hier hun werk verrichten. Een equipe of ploeg bestaat uit twee tot zes mensen en ieder heeft zijn eigen taak. Behalve het vee verzorgen, wordt er ook kaas gemaakt. De zogenaamde streekkazen Laguiole of Cantal worden hier geboren. Rasechte Buronhoeven zijn intussen schaars geworden.
Terwijl er in 1965 nog 61 burons actief waren, zijn het er nu nog siechts vijf. Wat wel gebleven is, is het stevige koeienras van de Aubrac. Je moet die beesten aan het werk zien om dit te begrijpen. Bij ons zijn koeien logge en moeizaam bewegende beesten, die je meewarig aankijken.
In de Aubrac is dit anders. Meestal blondbruin getint, voorzien van een fijne kop met harmonieuze horens kijken ze je met hun donkere ogen vastberaden aan. Het is een sterk ras en dit moet ook wel om in dit ruige bergland goede overlevingskansen te hebben. Overigens worden deze koeien niet gehouden omwille van de melkproductie - slechts een klein gedeelte wordt gebruikt voor de kaas productie - hun melk dient overwegend als voeding voor de opgroeiende kalveren.
25 Mei is een bijzondere dag voor de koeien en mensen van de Aubrac. Op die dag verlaten de kuddes hun winterkwartier en worden zij stoetsgewijs naar de hoger liggende weiden gebracht. Daar blijven zij dan, in weer en wind tot midden oktober.
Ook dit veebestand is de laatste jaren nogal uitgedund, maar stabiliseert zich nu op ca. 50.000 stuks.
In Annost waar ik vannacht geslapen heb, heb ik in de kerk ’n aantal foto’s gemaakt oa van ’n sarcofaage van 2 personen dat zijn lees ik nu, Seigneur Jehans de Roussillon en zijn vrouw Isabeaul XII& XIII eeuw.
Langs de ruige berghellingen van de Aubrac
Aubrac is een middelgebergte (1000 tot 1400 m hoog) van vulkanische oorsprong en maakt deel uit van het Centraal Massief. Ongeveer 300 miljoen jaar geleden werd dit gebergte in het Carboon- en Permtijdperk gevormd. Nadien werd het herhaaldelijk dooreen geschud tot het zijn huidige vorm aannam. Het Centraal Massief kent vele uitlopers en één daarvan is het Aubracgebergte. Het is een nogal ruw landschap waar weiden, bossen, maar ook rotspartijen elkaar afwisselen. De winters zijn er hard en sneeuwrijk. Regen, mist en een stevige bries kunnen er vanaf het vroege voorjaar tot eind mei voor komen. Het relatief zachte lenteweer komt pas in juni, maar ook dan is fris weer niet uitgesloten. Langs de eenzame hoogten van de Aubrac zul je maar weinig mensen ontmoeten. Bij de start al kom je eerder langs afgelegen gehuchten en eenzame boerderijen. Pas later op je tocht zul je wat meer comfort vinden in enkele kleinere stadjes.
De Romeinen kenden de ondoordringbare hoogten van de Aubrac al. Hun heirweg de Via Agrippa die van Toulouse naar Lyon liep, kwam rakelings langs het Aubracplateau. Ook de middeleeuwse pelgrims uit de 11 de en 12de eeuw kenden de onbetrouwbare Aubrac-hoogte maar al te goed. Onderweg naar het verre Santiago de Compostela (GR65) in Spanje vertrokken zij al vroeg in de lente in de stad Le Puy en Velay om via Conques, Cahors en Moissac de Pyreneeën te bereiken. Zijn bekendheid dankt Aubrac aan de Vlaamse edelman Adalardus, burggraaf van Vlaanderen. Die stichtte er in 1120 een hospice waar vermoeide pelgrims en andere passanten onderdak konden vinden.
Burons et buronniers
Menselijke activiteiten zijn hier eerder schaars en beperken zich tot veeteelt en het aanmaken van regionale kaassoorten. Plaats van handeling is meestal de 'buron'. Het is een soort werkhoeve, half weggedoken in de plooien van het bergachtig landschap. Je vindt ze ook terug op de topografische kaarten. Midden in de weide omringd door enkele schaarse bomen staat soms een laag stenen gebouw met afhangend dak. Als bouwmaterialen gebruikt men de grote, ruwe stenen uit de streek. Het interieur is erg sober gehouden. De grote binnenruimte met open haard is tegelijk zit, eet en werkruimte. Achteraan in het gebouw is er een houten optrekje dat moet dienen als slaapplaats.
In de kleinere aanpalende gebouwen wordt het zieke vee en het gereedschap ondergebracht. Tijdens de zomermaanden als het vee in de hoger gelegen weiden graast, zullen de 'buronniers' hier hun werk verrichten. Een equipe of ploeg bestaat uit twee tot zes mensen en ieder heeft zijn eigen taak. Behalve het vee verzorgen, wordt er ook kaas gemaakt. De zogenaamde streekkazen Laguiole of Cantal worden hier geboren. Rasechte Buronhoeven zijn intussen schaars geworden.
Terwijl er in 1965 nog 61 burons actief waren, zijn het er nu nog siechts vijf. Wat wel gebleven is, is het stevige koeienras van de Aubrac. Je moet die beesten aan het werk zien om dit te begrijpen. Bij ons zijn koeien logge en moeizaam bewegende beesten, die je meewarig aankijken.
In de Aubrac is dit anders. Meestal blondbruin getint, voorzien van een fijne kop met harmonieuze horens kijken ze je met hun donkere ogen vastberaden aan. Het is een sterk ras en dit moet ook wel om in dit ruige bergland goede overlevingskansen te hebben. Overigens worden deze koeien niet gehouden omwille van de melkproductie - slechts een klein gedeelte wordt gebruikt voor de kaas productie - hun melk dient overwegend als voeding voor de opgroeiende kalveren.
25 Mei is een bijzondere dag voor de koeien en mensen van de Aubrac. Op die dag verlaten de kuddes hun winterkwartier en worden zij stoetsgewijs naar de hoger liggende weiden gebracht. Daar blijven zij dan, in weer en wind tot midden oktober.
Ook dit veebestand is de laatste jaren nogal uitgedund, maar stabiliseert zich nu op ca. 50.000 stuks.
Heb de kaart gister s bekeken en de overnachtings mogelijkheden maar hier zijn ze helemaal kachele…... 45. / tot 65 euri voor allen ’n kamer en ontbijt ( nou ja ontbijt ) kun je het eigenlijk niet noemen brood, boter en jam of honing & dats- it… geen gekookt of gebakken eitje met spek of zo, dus ga ik de GR de GR laten en ’n beetje recht toe recht aan proberen te lopen.
De hoogste gegeven top is 704 mtr dus das ocq mooi , dus ’t word dus Planchez F-58 nog wat +/- 22 / 23 km asfalt happen en daar is ’n b&b voor ½ pension is avond eten kamer en ontbijt, dus dat is goed.
Beetje pech gite waar ik naar toe wilde is smaandags gesloten…. Beetje geluk de man waar ik aan vraag gaat richting volgende gite 10 km verder, kan 4 km mee, moest bij hem thuis eerst nog ’n stuk piza naar binnen werken voor ik aan de restand 6 kms mocht beginnen.
Nu ff pauze denk +/- 18.00 uur in Anost F-71… Te zijn ½ pension te duur maar ’t is niet anders ;-) dus 24 + 6 is 30 km ( zucht ) Nadat ik de piza had weggespoeld met druivensap maar weer aan de bak de laatste 6 km, dus ruim 2 uur moest namelijk over ’n topje van 742 mtr , maar ’t ging redelijk goed moet ik zeggen, ’t word steeds mooier dus das ocq leuk.
De kerk was open dus heb ik ff ’n kaarsje bij Maria opgestoken en ff aan jullie allemaal gedacht…
Morgen weer ’n schitterende dag denk ik, bijna allemaal GR 13 dus weinig asfalt happen, maar wel wat zwaarder 5 uur volgens ’t boekje maar voor mij zijn dat er denk ik 7 dus dat is ook mooi… Vandaag weer van alles voor op de bbq gezien ;-) ’n vosje weg zien schieten ( kan ook de monstre du Movan zijn …) wie zal ’t zeggen…
De gai Flamand doen hun naam hier eer aan, ’t is ’n herrie van heb ik jou daar… Verder is ‘t nog altijd, je raad het al PUUR genieten.
In Annost waar ik vannacht geslapen heb, heb ik in de kerk ’n aantal foto’s gemaakt oa van ’n sarcofaage van 2 personen dat zijn lees ik nu, Seigneur Jehans de Roussillon en zijn vrouw Isabeaul XII& XIII eeuw.
Langs de ruige berghellingen van de Aubrac
Aubrac is een middelgebergte (1000 tot 1400 m hoog) van vulkanische oorsprong en maakt deel uit van het Centraal Massief. Ongeveer 300 miljoen jaar geleden werd dit gebergte in het Carboon- en Permtijdperk gevormd. Nadien werd het herhaaldelijk dooreen geschud tot het zijn huidige vorm aannam. Het Centraal Massief kent vele uitlopers en één daarvan is het Aubracgebergte. Het is een nogal ruw landschap waar weiden, bossen, maar ook rotspartijen elkaar afwisselen. De winters zijn er hard en sneeuwrijk. Regen, mist en een stevige bries kunnen er vanaf het vroege voorjaar tot eind mei voor komen. Het relatief zachte lenteweer komt pas in juni, maar ook dan is fris weer niet uitgesloten. Langs de eenzame hoogten van de Aubrac zul je maar weinig mensen ontmoeten. Bij de start al kom je eerder langs afgelegen gehuchten en eenzame boerderijen. Pas later op je tocht zul je wat meer comfort vinden in enkele kleinere stadjes.
De Romeinen kenden de ondoordringbare hoogten van de Aubrac al. Hun heirweg de Via Agrippa die van Toulouse naar Lyon liep, kwam rakelings langs het Aubracplateau. Ook de middeleeuwse pelgrims uit de 11 de en 12de eeuw kenden de onbetrouwbare Aubrac-hoogte maar al te goed. Onderweg naar het verre Santiago de Compostela (GR65) in Spanje vertrokken zij al vroeg in de lente in de stad Le Puy en Velay om via Conques, Cahors en Moissac de Pyreneeën te bereiken. Zijn bekendheid dankt Aubrac aan de Vlaamse edelman Adalardus, burggraaf van Vlaanderen. Die stichtte er in 1120 een hospice waar vermoeide pelgrims en andere passanten onderdak konden vinden.
Burons et buronniers
Menselijke activiteiten zijn hier eerder schaars en beperken zich tot veeteelt en het aanmaken van regionale kaassoorten. Plaats van handeling is meestal de 'buron'. Het is een soort werkhoeve, half weggedoken in de plooien van het bergachtig landschap. Je vindt ze ook terug op de topografische kaarten. Midden in de weide omringd door enkele schaarse bomen staat soms een laag stenen gebouw met afhangend dak. Als bouwmaterialen gebruikt men de grote, ruwe stenen uit de streek. Het interieur is erg sober gehouden. De grote binnenruimte met open haard is tegelijk zit, eet en werkruimte. Achteraan in het gebouw is er een houten optrekje dat moet dienen als slaapplaats.
In de kleinere aanpalende gebouwen wordt het zieke vee en het gereedschap ondergebracht. Tijdens de zomermaanden als het vee in de hoger gelegen weiden graast, zullen de 'buronniers' hier hun werk verrichten. Een equipe of ploeg bestaat uit twee tot zes mensen en ieder heeft zijn eigen taak. Behalve het vee verzorgen, wordt er ook kaas gemaakt. De zogenaamde streekkazen Laguiole of Cantal worden hier geboren. Rasechte Buronhoeven zijn intussen schaars geworden.
Terwijl er in 1965 nog 61 burons actief waren, zijn het er nu nog siechts vijf. Wat wel gebleven is, is het stevige koeienras van de Aubrac. Je moet die beesten aan het werk zien om dit te begrijpen. Bij ons zijn koeien logge en moeizaam bewegende beesten, die je meewarig aankijken.
In de Aubrac is dit anders. Meestal blondbruin getint, voorzien van een fijne kop met harmonieuze horens kijken ze je met hun donkere ogen vastberaden aan. Het is een sterk ras en dit moet ook wel om in dit ruige bergland goede overlevingskansen te hebben. Overigens worden deze koeien niet gehouden omwille van de melkproductie - slechts een klein gedeelte wordt gebruikt voor de kaas productie - hun melk dient overwegend als voeding voor de opgroeiende kalveren.
25 Mei is een bijzondere dag voor de koeien en mensen van de Aubrac. Op die dag verlaten de kuddes hun winterkwartier en worden zij stoetsgewijs naar de hoger liggende weiden gebracht. Daar blijven zij dan, in weer en wind tot midden oktober.
Ook dit veebestand is de laatste jaren nogal uitgedund, maar stabiliseert zich nu op ca. 50.000 stuks.
In Annost waar ik vannacht geslapen heb, heb ik in de kerk ’n aantal foto’s gemaakt oa van ’n sarcofaage van 2 personen dat zijn lees ik nu, Seigneur Jehans de Roussillon en zijn vrouw Isabeaul XII& XIII eeuw.
Langs de ruige berghellingen van de Aubrac
Aubrac is een middelgebergte (1000 tot 1400 m hoog) van vulkanische oorsprong en maakt deel uit van het Centraal Massief. Ongeveer 300 miljoen jaar geleden werd dit gebergte in het Carboon- en Permtijdperk gevormd. Nadien werd het herhaaldelijk dooreen geschud tot het zijn huidige vorm aannam. Het Centraal Massief kent vele uitlopers en één daarvan is het Aubracgebergte. Het is een nogal ruw landschap waar weiden, bossen, maar ook rotspartijen elkaar afwisselen. De winters zijn er hard en sneeuwrijk. Regen, mist en een stevige bries kunnen er vanaf het vroege voorjaar tot eind mei voor komen. Het relatief zachte lenteweer komt pas in juni, maar ook dan is fris weer niet uitgesloten. Langs de eenzame hoogten van de Aubrac zul je maar weinig mensen ontmoeten. Bij de start al kom je eerder langs afgelegen gehuchten en eenzame boerderijen. Pas later op je tocht zul je wat meer comfort vinden in enkele kleinere stadjes.
De Romeinen kenden de ondoordringbare hoogten van de Aubrac al. Hun heirweg de Via Agrippa die van Toulouse naar Lyon liep, kwam rakelings langs het Aubracplateau. Ook de middeleeuwse pelgrims uit de 11 de en 12de eeuw kenden de onbetrouwbare Aubrac-hoogte maar al te goed. Onderweg naar het verre Santiago de Compostela (GR65) in Spanje vertrokken zij al vroeg in de lente in de stad Le Puy en Velay om via Conques, Cahors en Moissac de Pyreneeën te bereiken. Zijn bekendheid dankt Aubrac aan de Vlaamse edelman Adalardus, burggraaf van Vlaanderen. Die stichtte er in 1120 een hospice waar vermoeide pelgrims en andere passanten onderdak konden vinden.
Burons et buronniers
Menselijke activiteiten zijn hier eerder schaars en beperken zich tot veeteelt en het aanmaken van regionale kaassoorten. Plaats van handeling is meestal de 'buron'. Het is een soort werkhoeve, half weggedoken in de plooien van het bergachtig landschap. Je vindt ze ook terug op de topografische kaarten. Midden in de weide omringd door enkele schaarse bomen staat soms een laag stenen gebouw met afhangend dak. Als bouwmaterialen gebruikt men de grote, ruwe stenen uit de streek. Het interieur is erg sober gehouden. De grote binnenruimte met open haard is tegelijk zit, eet en werkruimte. Achteraan in het gebouw is er een houten optrekje dat moet dienen als slaapplaats.
In de kleinere aanpalende gebouwen wordt het zieke vee en het gereedschap ondergebracht. Tijdens de zomermaanden als het vee in de hoger gelegen weiden graast, zullen de 'buronniers' hier hun werk verrichten. Een equipe of ploeg bestaat uit twee tot zes mensen en ieder heeft zijn eigen taak. Behalve het vee verzorgen, wordt er ook kaas gemaakt. De zogenaamde streekkazen Laguiole of Cantal worden hier geboren. Rasechte Buronhoeven zijn intussen schaars geworden.
Terwijl er in 1965 nog 61 burons actief waren, zijn het er nu nog siechts vijf. Wat wel gebleven is, is het stevige koeienras van de Aubrac. Je moet die beesten aan het werk zien om dit te begrijpen. Bij ons zijn koeien logge en moeizaam bewegende beesten, die je meewarig aankijken.
In de Aubrac is dit anders. Meestal blondbruin getint, voorzien van een fijne kop met harmonieuze horens kijken ze je met hun donkere ogen vastberaden aan. Het is een sterk ras en dit moet ook wel om in dit ruige bergland goede overlevingskansen te hebben. Overigens worden deze koeien niet gehouden omwille van de melkproductie - slechts een klein gedeelte wordt gebruikt voor de kaas productie - hun melk dient overwegend als voeding voor de opgroeiende kalveren.
25 Mei is een bijzondere dag voor de koeien en mensen van de Aubrac. Op die dag verlaten de kuddes hun winterkwartier en worden zij stoetsgewijs naar de hoger liggende weiden gebracht. Daar blijven zij dan, in weer en wind tot midden oktober.
Ook dit veebestand is de laatste jaren nogal uitgedund, maar stabiliseert zich nu op ca. 50.000 stuks.
-
19 April 2011 - 11:52
Theo De Jongste:
Hoi Willem,
ik ben je kwijt op de kaart, gisteren en vandaag ben je in het plaatsje frankrijk.
Toch succes. -
27 April 2011 - 13:27
Ik Moi Dus...:
Heb je nog mazzel voor t zelfde geld stond er Amerika...... In de Peel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
